KULA EVLERİ

Evin direği gidince;Direğin destekleri payandaları da çıktı çivilerinden,

Kiremitler ayrıldı her biri birbirinden,

 

Oluklar koptu sarktı yerli yerlerinden,

Tavanlar göçtü odaların orta yerinden.

 

Eşyalar duruyor hala üst üste, yığınla, takım elbiseler bile,

Kırık ayaklı dolaplar, sararmış fotoğraflar camsız çerçevelerde.

 

Örümcekler sallanıyor toz tutmuş köşelerde ağlarından

Anılar, gezindikçe tozlarla dökülüyor tavan aralarından

 

Çürümüş yatak yorgan, küflenmiş sandığın menteşeleri,

Gıcırdayan kapılarda hüznün melodileri.

 

Bir benim beklerken dayandığım duvar kaldı.

O da bana bunları, bunca hayatı bir bir anlattı.

 

Dokunmasam hissetmeyeceğim o da susacaktı,

Duvar da yıkıldı yıkılacak, gider ayak beni de ağlattı.

 

Susmuş sesler kesilmiş nefesler yankılanıyor sözler

Gitti artık ne kadar onarsak da evleri dönmeyecekler

 

Hayal benimkisi yaşatalım bu evleri düşüncesi

Kimler gelmiş, kimler yaşamış, göçmüş gitmiş nicesi.

 

Gel vazgeç her bir ev yıkılsın kaybolsun silinsin hatıraları

Kuru duvar, boyalı tahta, işli kapı anlatabilir mi yaşananları?

 

Hüzün dalga dalga, sevinç içerlere kadar kararmış düşünceler

Her bir anı her bir hayal sinmiş her biri şimdi kimbilir nerdeler.